Zacznę od metafory. Wyobraź sobie, że masz zbudować wyjątkowy most: Most Zaufania. Jesteś tym, kto dysponuje młotkiem, gwoździami, deskami, sznurkami i wszystkim, co jest potrzebne do budowy. Twoim klientem, tym, kto będzie korzystać z tego mostu, jesteś ty sam/sama. Jaki most chcesz zbudować? Chwiejną, ruszającą się kładkę, która pozwoli przez chwilę poczuć huśtawkę doświadczeń, czy może solidną konstrukcję, która przetrwa każdą życiową nawałnicę? A jeśli nawet nie przetrwa, to czy fundament, który stworzyłeś/stworzyłaś, pozwoli w krótkim czasie odbudować to zaufanie do siebie?

Myślę, że każdego dnia tworzymy takie mosty. Pewnie większość rodziców głośno mówi o tym, że priorytetem w działaniach wobec ich pociechy jest obdarzenie jej miłością, ale też nauczenie odporności na życiowe przeciwności, nauczenie zaufania do siebie, nauczenie wiary w to, że w każdym człowieku może ujawnić się olbrzym, który pomoże przejść przez najróżniejsze wydarzenia życiowe.

Przed podobnym zadaniem staje w swojej codziennej pracy terapeuta. Nie daje gotowych życiowych rad, bo zdarzeń, których może doświadczyć pacjent, jest niewyobrażalne mnóstwo. Może jednak pomóc pacjentowi zebrać materiały do budowy mostu zaufania do samego siebie. Jeśli wskutek zdarzeń losowych właśnie posypał się istniejący, terapeuta pomoże na początek zebrać to wszystko, co może przydać się w przyszłości. A gdy te materiały są już przygotowane i posortowane, może pomóc przemyśleć konstrukcję tego mostu, a później wspierać przy jego budowie. Gdy most już działa, może również wspierać przy jego konserwacji, by życiowa rutyna nie skruszyła betonowych podpór.

Tak właśnie postrzegam pracę terapeuty. Nie jako kogoś, kto pojawia się raz na tydzień, wysłucha, wystawi paragon i życzy dobrego tygodnia. Postrzegam terapeutę jako kogoś, kto, mając wiedzę i umiejętności w zakresie tego, jak człowiek może budować i pielęgnować stałe zaufanie do siebie samego, przekazuje to wszystkim ludziom podczas przechodzenia przez ich życiowe zakręty.